"A palabra, mínimo denominador común e refuxio último da práctica artística de Reixa, é determinante no contexto das instalacións que agora se presentan. Se en A solución Bukowski, Cicatriz-barullo e Aleluiapedia a performatividade lingüística se verte nunha secuencia de imaxes que lle serve de soporte matricial, nas restantes instalacións a imaxe apunta claramente a unha narratividade igualmente lingüística. Todas comparten a mesma visión dun presente erixido a partir de contradicións vitais, a partir dunha sociedade que toma o absurdo como ben común na construción identitaria e social."