Recolle a visión de Celso Emilio Ferreiro sobre os poetas galegos e os seus poemarios a partir de textos pertencentes á etapa madrileña do autor (1973-1979): recensións, prólogos a obras propias e alleas, e conversas publicadas en prensa ou libro. Reciben especial atención as manifestacións autopoéticas realizadas neste período por Ferreiro, e en amplas notas fanse referencias a textos anteriores, como as autopoéticas de 1935, 1955 e 1972. Destaca a análise das noventa e dúas recensións semanais publicadas en castelán no ABC entre 1977 e 1979, practicamente todas positivas en canto aos xuízos críticos sobre autores galegos, sen dúbida un camiño elixido por Celso Emilio Ferreiro para afortalar a, daquela, literatura galega minorizada e necesitada de apoio. Dezanove destas críticas dedícanse a libros de poesía galega. A autora extrae as consideracións que Celso Emilio Ferreiro fai sobre a poesía galega popular, social e amorosa, a psicoloxía social galega, a “antropoética” e o papel negativo –ao seu xuízo– dos críticos. Destacan tamén as afirmacións do autor sobre a historia literaria galega e as que consideraba constantes e modos da poesía galega, dando especial relevancia á vertente de denuncia social, presente desde os Cancioneiros ata os poetas máis novos.