Baixo o título de "Autopoética" preséntase un poema anafórico en 41 versos que reiteran a fórmula "escribir é..." completándoa con cadanseu infinitivo, orixinando deste xeito unha proposta calidoscópica, con visos mesmo de caótica e antitética, centrada na concepción do que é a escrita. Escribir equipárase nesta serie a vivir e a morrer, a ir e a vir, a calar e a berrar, a confesar e a mentir... O texto acompáñase cun relato cuxo referente inicial é a disposición da escritora a desenvolver o seu oficio retratando a tal fin o momento inmediatamente previo á elaboración dun texto novo. Ursula Heinze parece desmitificar ese instante auroral ou inaugural perante os folios en branco. Faino recorrendo á irrupción dunha mosca que paradoxalmente impide a concentración da escritora e acaba sendo obxecto do texto e da historia contada.