Este artigo analiza o paradoxo enunciativo no que se artella Baleas e baleas, de Luisa Castro. O libro representa a infancia desde a infancia, a través da creación dun suxeito infantil. Se a infancia só existe en tanto que construción posterior do adulto, o discurso de Baleas xorde dunha imposibilidade. O poético asóciase así á irracionalidade, ao primitivo, ao novo e verdadeiro, fronte á inauténtica palabra racional. O infantil funciona, daquela, como contradiscurso, como posibilidade de resistencia á sociedade do traballo escravo e do turismo colonizador.