Análise dos estudos rosalianos levados a termo no exilio, en particular por parte de investigadores galegos nas universidades dos Estados Unidos, algúns deles tamén poetas: Ernesto Guerra Da Cal, Emilio González López, Xosé Rubia Barcia e Ramón Martínez López.

Víctor Fuentes defende que eles constitúen un dos fundamentos do hispanismo plural que se desenvolve nos Estados Unidos e afirma que o seu achegamento a Rosalía procuraba un dobre obxectivo: estudar a escritora clásica e, ao tempo, manter viva a idea fanada polo franquismo de Galicia como nación e da II República desde a vivencia do exilio. Detállanse todas as súas contribucións e demórase nas influencias e homenaxes a Rosalía de Castro que aparecen na obra poética de Rubia Barcia e Guerra Da Cal. Defende que estes poetas, por medio da intertextualidade, proxectan a vivencia do exilio en tópicos rosalianos como a estranxeiridade, a morte e a negra sombra.

Destácase que os primeiros traballos rosalianos publicados en América de autoría feminina son unha nota de Ernestina Champourcin, no número que lle dedica a revista Galicia co gallo do centenario da poeta, que tivo lugar en Bos Aires en 1939, a tese de doutoramento de Alicia Santaella, defendida tamén na Arxentina, e mais un libro de Luisa Carnés, publicado en México.