Manuel Forcadela, poeta e crítico da chamada poesía dos 80, revira o tópico sobre a falta de compromiso nas poéticas culturalistas da súa xeración. En contraposición á idea de que a poesía dos 80 respondía a unha fórmula literaria evasionista, emprega o paradoxo dun "culturalismo comprometido" fronte a un "realismo evasivo".

A aposta por referentes e formas clásicas constituía un reto normalizador para un sistema literario marcado pola diglosia, e afirma que o seu resultado foi unha época de esplendor literario sen equivalente na historia da literatura galega. Por outra banda, o chamado realismo social deixara de ser un modelo literario válido nin sequera para os poetas de referencia nesa tendencia, como Celso Emilio Ferreiro ou Méndez Ferrín, que, pola contra, viraban as súas poéticas cara á infancia (en Onde o mundo se chama Celanova) ou á procura dos referentes culturalistas (en Con pólvora e magnolias).

Bibliografía secundaria sobre:
Baixeras, Xavier; Bembo, Pietro; Borges, Jorge Luís; Castro, Rosalía de; Cunqueiro, Álvaro; Curros Enríquez, Manuel; Dante; Even-Zohar, Itamar; Ferreiro, Celso Emilio; Figueroa, Antón; Iglesia Alvariño, Aquilino; Jakobson, Roman; Kerouac, Jack; Méndez Ferrín, Xose Luís; Neves, Kiko; Petrarca; Pondal, Eduardo; Rivas, Manuel; Valéry, Paul; culturalismo; diglosia; modelo cultural; normalización; poesía dos 80; poesía social; realismo social; sistema literario; soneto.