Esta vella canción báquica foi recollida entre os sefarditas e na Península Ibérica, principalmente no oeste. Probabelmente algún dos seus versos xa constaba no refraneiro de Hernán Núñez e está documentada, entre outras obras, no Vocabulario (1627) de Gonzalo Correas. En Galiza encontráronse tanto unha versión acumulativa deste poema como unha versión paralelística con refrán, refrán de transición entre os textos sefarditas búlgaros e as versións do oeste español.