Desde Terra Cha (1954) ata a última publicación de Manuel María cando se fai esta análise, Sonetos á casa de Hortas (1997), advírtese un compromiso coa Terra Cha que converte este espazo en macrocosmos de múltiple significación e que liga o autor con poetas como Aquilino Iglesia Alvariño, Crecente Vega e Fiz Vergara Vilariño. Aparece a auga en Manuel María como potencia vital primixenia que motiva poemarios como Homenaxe ao regato do Cepelo (1990), Poemas para dicirlle a dúas lagoas (1994) ou O Miño canle de néboa e luz (1996), onde os contornos acuáticos da infancia e a adolescencia marcan a memoria da súa vida pasada. O poeta deféndeos ecolóxica e sentimentalmente, pois relaciónanse co espazo da tribo, de aí que procure facer versos cos nomes dos ríos, lagoas, pozos e regatos. Teresa Seara percorre a riqueza significativa que estes elementos telúricos van adoptando na obra de Manuel María, ata se erixir en centro substentador dunha mitoloxía propia, sen deixar de lado unha mirada realista cara ao seu valor socialmente produtivo.