LEITO SEN VOZ (iv)

Vós crebastes as augas, e tamén os froitos que non dá tirado o vento. Vós, que viñestes cedo de máis, habedes de aparecer cando todos partan.

Para lembrarme que foi a primeiros de xuño que cavastes a foxa e cubristes con terra do monte os atrancos que sacamos á luz.

Augas perdidas pola casa, que sorbe un cano atopado por azar, que aínda asobían nos cóbados entupidos polas avelaíñas crebadas e deixadas á toa, florecendo de súpeto nunha cal apagada.

Vos crebastes as augas que me surtían e secastes as fontes onde o gado acalmaba a súa sede fecunda, ¿pero quen sodes no trebón que baixa do mar?

[De Eclipse (2001)]