Defensa e análise funcional e política dos recitais poéticos durante a segunda metade dos anos 90, entendidos como representación duns corpos fronte a outros, en interacción espectacular de público e poeta. Lupe Gómez sinala que o poeta que se agocha tras os muros dos seus libros está perdido. O texto posúe unha dimensión autopoética e manifestaria malia recoñecer a autora que non está interesada por unha teorización obxectivizadora.