Reseña do poemario É, de Manuel Outeiriño, que explora o seu tratamento da identidade colectiva, a lingua e a memoria dentro dunha ampla xenealoxía que abrangue tanto os precursores poéticos (Cunqueiro, Ferrín, Rompente, Pato) como aquelas figuras do pensamento crítico (Deleuze/Guattari, Lacan) cuxa presenza converte á poesía en "ilírica". Destácanse os vínculos de Outeiriño co Romanticismo inglés e coa fuxida do sentido doado na poesía contemporánea, e a experimentación cunha linguaxe que se quere fabricadora e activa.