Neste texto autopoético postúlase unha poesía orientada ao coñecemento e tamén ao acceso ao misterio. A vía que se entende como a máis acaída a eses fins é a da palabra sinxela, natural, non afectada. A través dela o poeta, que para Martínez-Conde é o grande inquiridor, pode intentar dar resposta a algunhas das dúbidas asociadas á existencia e á morte. Acompáñase a reflexión cunha selección de textos moi breves, de invención e feitura próximas ás propias do haiku.