Gonzalo Hermo elabora unha poética da lectura a partir do libro de Olalla Cociña e nega que a súa produción corresponda a unha estética do cotián. Antes ben, estariamos perante unha poesía sobre o exceso (o precipicio) contemplado nas fisuras do aparentemente normal. A de Cociña sería así unha poesía ofrecida co propósito de reactivar na lectura ollada e conciencia en relación cos abismos comparecentes nos espazos do común.