DE BABOR A ESTRIBOR

I.

Cos dedos esgazados
e a mirada perdida no horizonte

canso xa de mareas
singraduras agrestes, ollos quedos,

o vello mariñeiro de Fisterra
non soña máis vitorias que o retorno
máis calmas que o lamento inevitable
cando a derrota esixe o seu tributo

por que ninguén responde ao berro da buguina
por que ninguén regresa
cos estrobos sen nome
da inmensidade acuosa do naufraxio?

II.

De costas ao Berrón
coa negra branca néboa a lle cubrir os ollos

a Vaca anuncia ausencias
vendavais enganosos de oito a nove

voraz fatalidade
repetida nos ósos

desde o Cabo da Nasa ao Gavoteiro
entre os cantís de Rostro e Mar de Fóra

ducias de voces orfas
ecoan a estribor

enxaguados silencios na rompente.

[Inédito]