Formúlase un punto de vista novo desde o que contemplar a literatura galega, sobre todo as obra de Rosalía de Castro, Manuel Curros e Eduardo Pondal e a daqueles autores que se expresaron en castelán, a partir de lecturas sobre as literaturas de países do denominado terceiro mundo que crearon unha estética de cara á liberación nacional. A pesar de ser consciente de que Galicia non responde exactamente aos modelos de colonización deses países, considérase que a literatura galega amosa xestos semellantes da mesma maneira que existe na historia de Galicia o sentimento de país colonizado.

Segundo Anxo Tarrío, algunhas das constantes destas literaturas colonizadas son: expresión fundamentalmente en rexistros líricos, modo imperativo, palabra comprometida e acusadora, valorización do propio fronte á cultura colonizadora e creación de mitos compensadores da indixencia cultural propia.

Conclúese subliñando o problema do uniformismo imposto polos países máis poderosos e interrogando sobre o futuro das culturas periféricas en España.