Explícanse as razóns polas que Azorín "amou" a Rosalía de Castro, previa advertencia do sentido do verbo: admiración ou identificación estéticas.

Segundo Ríos Carratalá, a poesía de Rosalía de Castro ofreceulle a Azorín unha paisaxe e unha lingua tal e como el manifestou nas anotación autógrafas. Por outra parte, enuméranse as constantes da crítica do alicantino que son reforzadas pola obra da poeta galega: o ataque á poesía retórica e convencional, o esquecemento da crítica padecido por Rosalía, a predilección polos "raros e esquecidos", a comuñón íntima entre o lector e o autor, as circunstancias biográficas que o achegaron a Galicia e o papel precursor na métrica e na ideoloxía.

Conclúese reiterando que Azorín foi un lector sensible da poeta galega e que a súa admiración serviu para o recoñecemento rosaliano.