Reflexión sobre un acceso serodio á práctica da poesía por parte da autora, fundamentado nun disentimento cos usos socioculturais, lingüísticos, retóricos e ideolóxicos dunha forma literaria que durante longo tempo Queizán considerou inservíbeis e non funcionais. A dedicación á poesía comezou a principios dos anos 90 coa publicación do libro Metáfora da metáfora, acompañado pola convicción de que a poesía estaba capacitada para ser vehículo das mesmas funcións que outras formas de escritura. A poesía desvelouse así como poesía-ensaio e como gozo carnal da palabra no pensamento. A autopoética incorpora así mesmo observacións sobre o libro de poemas como unidade discursiva e non unha simple miscelánea de textos.