Preténdese tratar e avaliar os xuízos críticos emitidos por Emilia Pardo Bazán sobre a obra de Rosalía de Castro no volume De mi tierra. Con este propósito, Araceli Herrero divide o seu traballo en varios apartados a través dos cales comproba como a imaxe de Rosalía se reduce. Segundo explica a investigadora, Pardo Bazán inclúe a poeta dentro dun segundo período do Rexurdimento que ela mesma inaugura co libro Cantares gallegos. Deste poemario destácase a identificación co espírito rexionalista e sublíñanse os méritos relativos á métrica e á utilización da lingua. Con todo, omítense os poemas máis comprometidos con Galicia e que poden representar o xerme da conflitividade da literatura rexional.

En canto a Follas novas, Pardo Bázán non valora nin a forma, nin o contido, nin o medio de expresión. Conclúese incidindo en que na crítica emiliana hai limitación, esquematismo no enfoque do pobo galego, limitación lingüística e visión restritiva do renacemento galego e da literatura rexional.