Analízase a produción dos poetas brasileiros da fase romántica (1830-1970) e advírtese que cada un deles toca acordes que se encontran en Rosalía de Castro. Así, por exemplo, Álvarez de Azevedo sentiu a traxedia da morte e a fugacidade da vida, Gonçalves Dias expresou a saudade da terra, Castro Alves foi a voz da poesía social e do misterio e Laurindo Rabelo poetizou o tempo e a soidade.

Claudio Murillo conclúe indicando a necesidade de seguir investigando sobre a relación entre os poetas brasileiros e Rosalía.