O artigo debulla a pegada que a poesía clásica greco-latina deixou na obra de Florencio Vaamonde por tres vías: a das traducións que realizou de autores como Virxilio, Horacio ou Anacreonte, a da emulación e a da imitación. Ofrécese así unha pormenorizada achega a esa pegada no eido retórico, métrico e temático. Revélanse tamén a herdanza mítica e varios casos de diálogo intertextual directo. Segundo a hipótese exposta, todo isto formaría parte dun programa de desenvolvemento dunha poesía galega culta, a partir da tradución e asimilación dos clásicos grecolatinos. No caso de Vaamonde, esta asimilación (sobre todo do modelo horaciano) valeulle de inspiración para crear unha forma poética orixinal, axeitada ao seu contexto histórico-literario, forma na que había máis de emulación que de imitación.

Bibliografía secundaria sobre:
tradución; Virxilio; Horacio; Anacreonte; épica; lírica; Vaamonde Lores, Florencio; Mágoas; Follas ao vento; topos; tradición; soneto; Petrarca; Vega, Garcilaso de la; populismo; Rexurdimento; polimetría; estrofa sáfica; sáfico de la Torre; estrofa arquiloquia; musa; fortuna; morte; natureza; paisaxe; patria; himno; Lugrís Freire, Manuel; Pondal, Eduardo; Arcadia; Ilíada; Cicerón; epitafio; Simónides; Termópilas; Eneida; Ovidio; Arquíloco; heroe; mito; Marte; Belona; Parca; Esfinxe; Caronte; lagoa Estixia; Prometeo; Hesíodo; Esquilo; Idade de Ouro; utopía; Tibulo; soidade; Safo; amor; dor; Títiro; locus amoenus; oda; Píndaro; Mar; alegoría; Odisea; imaxe; símbolo; viaxe; celtismo; Tirteo; priamel; Os Calaicos; guerra; Odiseo; carpe diem; Meleagro; escola coruñesa.