Logo de avisar que a obra reseñada se anuncia como peche dun ciclo creativo, Miro Villar pasa a discutir as propostas de ubicación cronolóxica de Arturo Casas e defende a súa consideración como poeta dos 90. A seguir, e logo de recoñecer a complexidade da poesía de Casas, Villar valora Momentum como un punto de inflexión na súa traxectoria, no senso de que abre unha certa complicidade cos lectores. Para argumentar a súa proposta interpretativa, Villar comenta polo miúdo os aspectos estructurais (mesmo paratextuais), enunciativos, temáticos e estilísticos do poemario, para rematar cunha encarecida louvanza do conxunto e a formulación do desexo de que Momentum non sexa o derradeiro poemario que poidamos ler do seu autor.