Despois de aludir á sona de Rosalía de Castro que a converteu nun símbolo e nun mito, Domingo García-Sabell establece unha comparación con outro mito e símbolo: Castelao. A continuación, o estudoso pregúntase pola persoa de Rosalía, pois considera que se coñece a súa biografía pero non a súa existencia. Para responder, García-Sabell prepara unha pescuda fenomenolóxica sobre a esencia da poeta nos seus dous libros en galego (lingua na que se atopa a canle auténtica da mostración existencial rosaliana): Cantares gallegos e Follas novas.

Analízase a creación nos dous poemarios e considérase que o entramado existencial de Follas novas se basea nos seguintes datos: incomprensibilidade, odio, vivencia relixiosa, ocultacións e radicalidade reaccional. García-Sabell conclúe indicando a necesidade de engadir nesa descrición humana de Rosalía a tenrura e a ledicia, aínda que ningunha análise pode aclarar o pouso último do ser humano.