Breve estudo sobre algúns dos procedementos dos que se serve Seoane na súa poesía, en particular en Fardel de eisilado e A maior abondamento, para sinalar nos individuos a representación de grupos ou en xeral dunha colectividade en coordenadas históricas precisas, especialmente cando estas son de supervivencia económica ou de resistencia social e cultural. Estabelécense algunhas comparacións entre os operativos de Seoane como escritor e artista plástico, e tamén se observan as opcións polas que se decantou como pintor e muralista, nalgún caso contrastándoas coas adoptadas por artistas como Laxeiro e Díaz Pardo.