O autor proponse desenvolver unha teoría, xa defendida por outros críticos, sobre Rosalía de Castro: a transcendencia que na súa biografía e na creación literaria tivo a súa "orfandade". Para este labor, Xavier Castro repasa a biografía da poeta, sobre todo a infancia e a adolescencia, e alude ao clima de desacougo e incerteza no que se fraguou a súa sensibilidade.

A continuación exemplifica a través da narrativa e da lírica rosaliana a constante presenza da orfandade e, por último, alude a outros desamparos padecidos por Rosalía.