O estudo céntrase en tres notas caracterizadoras da poética de Luís Pimentel, identificadas polo crítico como anovación, intensidade e singularidade. En relación cos outros poetas da xeración da vangarda (ou do 22), Pimentel preséntase como o poeta que de xeito máis amplo e complexo actualizou e desenvolveu as liñas fundamentais da tradición simbolista. A súa dedicación lírica, de forte carácter unitario pero escrita ao longo dun período de corenta anos (1918-1958) , deu sentido ao esteticismo (cunha reflexión de base metapoética), ao impresionismo (a través dunha visión que calla nos cadros e estampas referidos a un lugar de provincia) e á simbolización en todas as súas variantes (co emprego de elementos escénicos).