Carreño alude ao auxe do romance e do cancioneiro nos séculos XVI e XVII que se correspondería, no XIX, co auxe do "cantar". Neste sentido recórdase o oído de Rosalía de Castro para a música e indícanse factores que se deben ter en conta na morfoloxía descritiva de Cantares Gallegos (o libro de Antonio Trueba, a influencia de Enrique Heine, a presenza de Augusto Ferrán...).

O estudoso indica que o "Prólogo" é revelador da poética de Rosalía e das claves que conforman a hermenéutica dos textos. Destaca varios conceptos (valor órfico da lírica, relevancia e recoñecemento dunha tradición, incorporación dunhas convencións líricas...)  e, a continuación, analiza a función mimética e simbólica da linguaxe poética de Cantares gallegos como reprodución do espírito do pobo e que xustifica unha serie de recursos. Por último, alude ao peculiar "eu" lírico que é interlocutor, autorreferente e está ligado ao suxeito biográfico. Conclúe con que a linguaxe lírica se glosa como palabra aprendida e herdada e como mímese do propio sentimento que reflicte.