Estudo que pretende argumentar a anormalidade do campo literario galego para contrarrestar a equívoca sensación de normalidade que se difunde nos medios. Sérvese para iso, fundamentalmente, dun estudo de caso, o de Xosé Luís Méndez Ferrín, que goza dunha posición central no campo a pesar de non demostrar a coherencia e dominio lingüísticos que se lle presuporían dado o seu estatus. Faise unha análise pormenorizada dos usos ortográficos, léxicos e temáticos do autor para ofrecer datos contrastables sobre a súa inobservancia da norma que defende e sobre as súas áreas ideolóxicas de interese. Conclúese efectivamente que a recepción da súa obra vén condicionada por unha lectura moi marcada ideoloxicamente, que recibe o apoio de todos os sectores, mesmo dos opostos a el, e que lingüisticamente escolle unha norma discordante coa ideoloxía que defende e que tampouco respecta. Segundo o autor do texto, todos eses factores demostran unha anormalidade do campo literario galego oculta baixo toda sorte de eloxios ao vigor da produción literaria que abeira.