EN DIRECCIÓN AO NORTE

Qué hai neste vento que fai tremer a luz
e quebra o corazón de vidro da distancia
nun golpe pronunciado con labio acre de sal
sobre as terras que soben arborecendo a mañá.
Sabemos que está o mar detrás das chairas verdes,
onde a pedra é límite
e o ceo inclina unha bágoa de frescura.

No camiño hai un pálpito que medra silencioso
no pozo que sentimos como unha flor de neve
aberta lentamente no corpo.

Sentir a lonxanía no sangue,
tocar o nó oculto do tempo,
beber da raíz que se ilumina nos ollos.

Outra vida sinalan os mapas da esperanza.
Xa deixamos atrás a última rúa impura,
ese infame comercio que conturba a cidade.
Agora o verso sabe que hai outra luz máis alta
e vibra no seu ser un eco do desexo.
Esta viaxe ao norte é un milagre esperado,
a fuxida perfecta cara o mar, un destino
que levamos escrito como un fulgor de inverno
na patria da nosa soedade.


[As certezas do clima. A Coruña, Espiral Maior, 2000]