José Manuel Pedrosa cuestiona, baseándose nunha cantiga galega publicada en 1880, que a canción acumulativa sefardita recollida en Bosnia e Bulgaria que Samuel G. Armistead e Joseph H. Silverman denominan El buen viejo se trate a penas dunha fiel adaptación da forma neohelénica dun tema paneuropeo. A versión galega xunto a un texto en dialecto borgoñón obtido tamén no século XIX obrigan a ver esta canción acumulativa de forma complexa, entre outras razóns, polos motivos que comparte a cantiga galega cos poemas sefarditas, que indicarían unha dependencia parcial dos textos bosnios e búlgaros da tradición oral ibérica.