Neste traballo son presentadas a historia, a vitalidade e as características do romanceiro tradicional de Galiza e do daqueles territorios onde se fala a lingua portuguesa. Son indicados os elementos comúns ou diferentes da tradición romancística galega a respecto dos romances de Portugal e dos outros territorios da chamada Lusofonía.

Hoxe a tradición portuguesa é a mellor estudada de todas as do mundo ibérico; porén, en Galiza aínda hai no século XXI estudiosos que defenden a existencia dun romanceiro en lingua galega, mais na realidade, trátase dun romanceiro creado a partir do século XIX por Manuel Murguía e por outras personalidades posteriores da cultura galega, e está fundamentado en textos apócrifos e na tradución ao galego de romances auténticos tirados do saber oral de Galiza.

Bibliografía secundaria sobre:
lusofonía; literatura oral; bilingüismo no romanceiro; romanceiro portugués; romanceiro brasileiro; romanceiro americano; romanceiro galego; Goa; Malaca; Cabo Verde; Canadá; Estados Unidos de América; Pazos de Borbén; Salvador-Bahía; Vicente, Gil; Michaëlis de Vasconcelos, Carolina; Menéndez Pidal, Ramón; Garret, Almeida; Coelho, Adolfo; Leite de Vasconcelos, José; Cintra, Luís Filipe Lindley; Cid, Jesús Antonio; Nascimento, Braulio do; Romero, Sílvio; Magalhães, Celso; Veríssimo, José; Rodríguez del Padrón, Juan; Vega, Lope de; Murguía, Manuel: López de la Vega, Xosé; Said Armesto, Víctor; Hernández, Alejo; Hervella, Alfonso; Otero, Aníbal; Mariño Ferro, Xosé Ramón; L. Bernárdez, Carlos; Suárez de Albán, Rosário; Valenciano, Ana; Forneiro, José Luís.