LEITO SEN VOZ (v)

As augas, un día, han de morrer de inanición ao pé dun muro de palabras.

E vós, distendidos, apalpando tantas ocorrencias.

Sabedores de ritos e de apócimas, sabedores de arroubos. Pero todo por destilar.

Nada quero. ¿Por qué, de novo, a querencia?

O que albisca para alá do Pombal non sei que tempo é. E, para alá, outro reino de meu, todo ermo.

Debo arrastrar este leito sen voz, corrente xorda e baleira.

[De Eclipse (2001)]

NOTA: O arquivo de son está danado en orixe.