LEITO SEN VOZ (iii)

Acumúlanse nos alicerces, duradoiras, perpetuas. Flúen no labirinto dun epílogo incerto.

En ningún caso vingativas.

O tempo non nos vinga, só repara e oculta.

Así, na nosa historia, o corazón dos fuxidos foi un tubérculo baldío, unha raíz aflicta. E os mortos só regresan moi de cando en vez, nunca ocupan. E o verdugo, folgado, bebe nese corgo.

[De Eclipse (2001)]