LEITO SEN VOZ (ii)

As augas nacen no monte da Lagoa, escapan do eucalipto terra adentro, escorregan.

Ao pé da casa, rompen o chao, aínda nocturnas. Despois, inveteradas, entran por unha conducción de cantería. E, ao saíren á luz, tórnanse sobrantes.

Filtran a voz que, por veces, se escoita na amañecida. Non de ave.

Entran con gran presión polos canos de ferro. Non lembran pasadas angueiras, bombeadas a maN por un home, de alcume o Santo.

Os patos mirabaN para elas con desconfianza: rinchaban nas cociñas, ferintes, eran altas.
 

[De Eclipse (2001)]