LEITO SEN VOZ (i)

Rebolada, Pombal, lugares que herdei para escarnio das augas: superpóñense, ínzanse de uñas.

Avantan silandeiras, non preguntan.

Nelas veñen os rostros dos que as encanaron e deixaron medrar, dos que non poden axudarme. O sorriso da fuíña, a onda de cada inmolación.

Salferidas de cicatrices, augas xa exhaladas nun deserto aplacado.

Sumidas no reflexo do que non podo abandonar.

[De Eclipse (2001)]