O artigo analiza a simboloxía e imaxinería paisaxística despregada nos poemarios galegos de Rosalía de Castro como expresión da intimidade do eu lírico. Así, o paulatino proceso de desvinculación do mundo natural orgánico e harmónico que aparece en Cantares gallegos expresa a dor polo desterro físico dos emigrantes e polo exilio interior padecido pola autora, de tal xeito que o tratamento literario da paisaxe vai evoluíndo en sintonía coa evolución íntima de Rosalía.