A partir da observación de Xoán González-Millán en Resistencia cultural e diferencia histórica sobre a necesidade de investigar os efectos das accións culturais sobre as relacións sociais, a autora propón unha análise da recepción no espazo simbólico-cultural e político galego de finais do século XX do activismo poético. Estúdase así a recuperación do espazo público por parte dos poetas emerxentes en recitais e performances como un programa de intervención destinado a resituar a experiencia estética e social da lectura, irredutíbel xa ao espazo da privacidade. Indícase ademais que a suposta "anomalía" desa explosión plural e moi numerosa de accións poéticas e do propio estatuto de autor/a nos anos 90 explícase polo feito de considerarse a poesía (e a performance) como a modalidade discursiva idónea para a promoción de novas formas identitarias orientadas á transformación social, cultural e política.