Os Eoas constituíu o cerne da permanente obsesión creativa de Eduardo Pondal. Foi iniciado nos primeiros anos de vida literaria do escritor co propósito de que se consolidase como o poema épico de referencia fundacional para a "nova" literatura galega que daquela estaba a rexurdir. Pondal tivo sempre presente nese plano un correlato funcional co que Os Lusíadas representara para a literatura portuguesa. As súas propias declaracións, así como as referencias públicas e privadas dos seus contemporáneos, dotaron ao poema épico dunha auréola mítica que se consolidou e acrecentou ao longo do século XX polo feito de aparecer Os Eoas como a grande obra inacabada da literatura galega, a obra definitiva que nunca chegara a ver a luz. As causas aducidas polos investigadores aluden a diferentes criterios. Entre eles, o perfeccionismo estilístico e lingüístico de Pondal, unha conciencia crecente do posíbel anacronismo histórico da súa obra, motivos ideolóxico-identitarios e outros. O estudo revisa con sentido crítico estas propostas e documenta o longo proceso creativo do poeta bergantiñán.