Análise da produción poética que Antonio Noriega Varela emprendeu entre 1921 e 1929 e contraste con outras etapas da súa evolución persoal e estética. Trátase de maneira específica o corpus de vinte e un sonetos cos que acrecentou D'o Ermo na súa terceira edición. O propósito declarado de Noriega era o de compor unha serie máis ampla, que debería alcanzar as cincuenta unidades e orixinaría un libro diferenciado. Na altura de 1924 pensaba titulalo Tenuis pluvia. O estudo céntrase sobre todo en aspectos lingüísticos, estilísticos, métricos e temáticos dese núcleo de poemas, nos que se percibe a influencia da poesía parnasiana e simbolista, así como en especial do saudosismo de Teixeira de Pascoaes, decisivo na depuración formal que Noriega se fixou como meta.