A recensión propón unha interpretación do poemario como síntese histórico-biográfica e poética da traxectoria do autor. De estrutura bipolar, o texto preséntanos o reencontro de Electra e Orestes: ela, esgotada pola espera; el, comesto polo exilio. Sobre ambos paira a voz dun eu que exerce unha función memorialística, que nos conduce do externo (espazo e tempo) ao interno, ámbito onde a perda produce estrañamento e experiencia da alteridade. O canto será o legado da memoria que nos rescate do esquecemento.