Achega ao primeiro libro de María Mariño, Palabra no tempo, que comeza coa explicación dos trazos epocais e sitúa na vixencia dos modelos canonizadores vencellados ao realismo social a desatención que esa obra padeceu no momento da súa publicación. López-Cassanova apunta que o tema central do poemario é a visión dunha existencia fendida pola acción do Tempo/Morte, temática que colle corpo a través dun actor lírico transmutado alternativamente en suxeito da desposesión, do extravío e/ou da procura. Dedícanse, así mesmo, dous apartados á urdime simbólica do poemario, ás actitudes líricas utilizadas e á estrutura externa e interna do libro e dos poemas, para concluír a importancia radical desa obra na lírica galega do seu tempo.