Sucinta autopoética en prosa na que o autor expresa a convicción de que sen melodía interior non pode haber unha poesía completa. A poesía preséntase como unha emanación da fondura do ser que en forma de música verbal sinala e anuncia o mundo. Sen a condición do ritmo, postula Fernán-Vello, a poesía non sería tal. Este texto autopoético é preámbulo da serie de tercetos en verso alexandrino Cantiga Finisterrae para múltiples voces de luz, cantata con música de Juan Durán, composta en 1999, de cuxo canto número 4 se incorpora así mesmo partitura.